Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

a boundary

  • 1 līmes

        līmes itis, m    [2 LAC-], a path, passage, road, way, track: eo limite signa extulerunt, L.: lato te limite ducam, V.: acclivis, O.: transversi, by-roads, L.: Appiae, the line of the Appian way, L.: solito dum flumina currant Limite, channel, O.: trahens spatioso limite crinem Stella, track, O.: Sectus in obliquo est lato curvamine limes, the zodiac, O.— A boundary, limit, land-mark (between two fields or estates): partiri limite campum, V.: effodit medio de limite saxum, Iu.: certi, H.— A fortified boundary-line, boundary-wall: limite acto, Ta.— Fig., a boundary, limit: angustus mundi, Iu.— A way, path: quasi limes ad caeli aditum: idem limes agendus erit, i. e. the same means, O.
    * * *
    path, track; limit; strip of uncultivated ground marking boundary

    Latin-English dictionary > līmes

  • 2 regio

    rĕgĭo, ōnis, f. [rego], a direction, line (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    nullā regione viaï Declinare,

    Lucr. 2, 249; cf.:

    notā excedo regione viarum,

    Verg. A. 2, 737:

    de rectā regione deflecto,

    Cic. Verr. 2, 5, 68, § 176:

    haec eadem est nostrae rationis regio et via,

    id. ib. 2, 5, 70, § 181; cf.:

    oppidi murus ab planitie rectā regione, si nullus anfractus intercederet, MCC. passus aberat,

    Caes. B. G. 7, 46; and:

    non rectā regione iter instituit, sed ad laevam flexit,

    Liv. 21, 31:

    declinamus item motus nec tempore certo, nec regione loci certā,

    nor in a specified direction, Lucr. 2, 260; cf. id. 2, 293; Curt. 8, 9, 2:

    (Hercynia silva) rectā fluminis Danubii regione pertinet,

    Caes. B. G. 6, 25; 7, 46;

    Curt 7, 7, 4: ubi primos superare regionem castrorum animum adverterunt,

    the line, Caes. B. C. 1, 69:

    eam esse naturam et religionem provinciae tuae, ut, etc.,

    i. e. the situation, Cic. Fam. 1, 7, 6:

    traicere amnem in regionem insulae,

    Curt. 8, 13, 23.—
    B.
    E regione, adverbially.
    a.
    In a straight line, directly:

    e regione moveri (opp. declinare),

    Cic. Fat. 9, 18;

    so of the rectilinear motion of atoms,

    id. ib. 20, 46:

    ferri, petere,

    id. Fin. 1, 6, 19:

    ut cadat e regione loci, quā dirigit aestus,

    straight down, perpendicularly, Lucr. 6, 823; cf. id. 6, 833.—
    b.
    In the opposite direction, over against, exactly opposite; constr. with gen., dat., or absol.
    (α).
    With gen.:

    (luna) cum est e regione solis,

    Cic. N. D. 2, 40, 103:

    erat e regione oppidi collis,

    Caes. B. G. 7, 36:

    castris positis e regione unius eorum pontium, quos, etc.,

    id. ib. 7, 35:

    praesidio e regione castrorum relicto,

    id. ib. 7, 61 fin.:

    rates duplices e regione molis collocabat,

    id. B. C. 1, 25:

    e regione turris,

    id. B. G. 7, 25.—
    (β).
    With dat.: dicitis, esse e regione nobis e contrariā parte terrae, qui adversis vestigiis stent contra nostra vestigia, quos antipodas vocatis, Cic. Ac. 2, 39, 123:

    e regione castris castra ponere,

    Caes. B. G. 7, 35.—
    (γ).
    Absol.:

    acie e regione instructā,

    Nep. Milt. 5, 3.—
    * c.
    Trop., on the other hand, on the contrary (late Lat.;

    syn.: e contra): Arabes camelorum lacte vivunt, e regione septentrionales, etc.,

    Hier. adv. Jovin. 2, 7.—
    II.
    Transf.
    A. 1.
    Primarily in the lang. of augury:

    intra eas regiones, quā oculi conspiciant,

    Varr. L. L. 7, § 9 Müll.:

    nempe eo (sc. lituo) Romulus regiones direxit tum, cum urbem condidit... ab Attio Navio per lituum regionum facta descriptio,

    Cic. Div. 1, 17, 31:

    lituus, quo regiones vincere terminavit,

    id. N. D. 2, 3, 9:

    regionibus ratis,

    id. Leg. 2, 8, 21.—
    2.
    In gen., a boundary-line, limit, boundary; usually in plur.
    a.
    Lit.:

    anteponatur omnibus Pompeius, cujus res gestae atque virtutes iisdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur,

    Cic. Cat. 4, 10, 21; cf.:

    caeli regionibus terminare,

    id. ib. 3, 11, 26:

    orbis terrae regiones,

    id. Arch. 10, 23. — Rare in sing.:

    quae regione orbem terrarum definiunt,

    Cic. Balb. 28, 64.—
    b.
    Trop.:

    ejus (argumenti) nunc regiones, limites, confinia Determinabo,

    Plaut. Poen. prol. 45:

    animus si, quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est, eisdem omnes cogitationes terminaret suas,

    Cic. Arch. 11, 29:

    pars (quaestionum) circumscripta modicis regionibus,

    id. de Or. 2, 16, 68:

    vix facile sese regionibus officii continere,

    id. Agr. 2, 35, 97. —
    3.
    A quarter, region of the heavens or the earth (mostly poet.):

    (Nilus) exoriens penitus mediā ab regione diei,

    Lucr. 6, 723; so id. 6, 732:

    etiam regio (lunae mutatur), quae tum est aquilonaris, tum australis,

    Cic. N. D. 2, 19, 50:

    deinde subter mediam regionem sol obtinet,

    id. Rep. 6, 17, 17:

    atque eadem regio Vesper et Ortus erunt,

    Ov. Ib. 38; cf.

    vespertina,

    Hor. S. 1, 4, 30;

    Vitr 4, 5, 1: caeli in regione serenā,

    Verg. A. 8, 528: regione occidentis, Liv 33, 17; Just. 18, 3, 10.—
    B.
    A portion (of the earth or heavens) of indefinite extent; a tract, territory, region (cf.: tractus, plaga).
    1.
    Lit.
    a.
    In gen.:

    in hac regione,

    Plaut. Cist. 4, 2, 42:

    locum delegit in regione pestilenti salubrem,

    Cic. Rep. 2, 6, 11:

    agri fertilissima regio,

    Caes. B. G. 7, 13 fin.:

    quā te regione reliqui?

    Verg. A. 9, 390:

    regione portae Esquilinae,

    in the region, neighborhood, Liv. 3, 66 fin. Drak.; 25, 25; 30; 33, 17; cf. Oud. de Auct. B. Alex. 30, 7;

    for which: e regione castrorum,

    in the vicinity of the camp, Liv. 10, 43 Drak.:

    eā regione quā Sergius erat,

    id. 5, 8:

    tam vasta,

    Just. 13, 7, 3:

    acclivis,

    Col. 3, 13, 8:

    deserta siti regio,

    Verg. A. 4, 42. — Plur.:

    hi loci sunt atque hae regiones, quae mihi ab ero sunt demonstratae,

    Plaut. Ps. 2, 2, 1:

    cur in his ego te conspicor regionibus?

    Ter. Eun. 5, 8, 32:

    qui innumerabiles mundos infinitasque regiones mente peragravisset,

    Cic. Fin. 2, 31, 102:

    terrae maximae regiones inhabitabiles,

    id. N. D. 1, 10, 24 et saep. —
    b.
    In partic.
    (α).
    A portion of country of indefinite extent; a territory, province, district, region; esp. freq. in plur., lands, territories:

    at regione locoque alio terrisque remotis,

    Lucr. 2, 534:

    Trebonium ad eam regionem, quae Aduaticis adjacet, depopulandam mittit,

    Caes. B. G. 6, 33:

    in ejusmodi regione atque provinciā, quae mari cincta esset,

    Cic. Fl. 12, 27:

    quae regio orave terrarum erat latior?

    id. Sest. 30, 66:

    regio Pedana,

    Hor. Ep. 1, 4, 2:

    quorum hominum regio,

    id. ib. 1, 15, 2:

    Sogdiana,

    Curt. 7, 10, 1:

    Cantium, quae regio est maritima omnis,

    Caes. B. G. 5, 14:

    quae regio totius Galliae media habetur,

    id. ib. 6, 13: Sida, quae extrema regio est provinciae meae, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 15, 5:

    ubi major atque illustrior incidit res, clamore per agros regionesque significant,

    Caes. B. G. 7, 3:

    principes regionum atque pagorum inter suos jus dicunt,

    id. ib. 6, 23:

    alias regiones partesque peteret,

    id. ib. 6, 43 fin.; cf.

    so with partes,

    id. B. C. 1, 25:

    deinde in quattuor regiones dividi Macedoniam. Unam fore et primam partem, quod, etc.... Secundam fore regionem, quam, etc.,

    Liv. 45, 29:

    quod erant propinquae regiones,

    Caes. B. C. 3, 34:

    ut quam latissimas regiones praesidiis teneret,

    id. ib. 3, 44. — Sometimes a district with its people: tractus ille celeberrimus, tota denique nostra illa aspera et montuosa et felix et fautrix suorum regio, Cic. Planc. 9, 22.—
    (β).
    A principal division of the city of Rome, and of the territory around Rome, a quarter, ward, district, circle (of these, under Servius Tullius, there were in the city four, and in the Roman territory twenty-six; under Augustus, there were fourteen in the city), Laelius Felix ap. Gell. 15, 27, 4; Plin. 3, 5, 9, § 66; Varr. ap. Non. 43, 10; Suet. Aug. 30; Tac. A. 14, 12; 15, 40; Inscr. Orell. 4 sq. et saep.; cf.

    Niebuhr, Gesch. 1, p. 458 sq.: regio quaedam urbis aeternae,

    Amm. 22, 9, 3; 16, 10, 15.—

    Of other cities,

    Inscr. Orell. 6, 768.—Hence, A REGIONIBVS, a captain of a quarter, Inscr. Murat. 894, 8; 895, 4 and 5.—
    (γ).
    Of the provinces into which Italy was divided by Augustus, a province, division:

    descriptionem ab eo (Augusto) factum Italiae totius in regiones undecim,

    Plin. 3, 5, 6, § 46; 3, 11, 16, § 99; 3, 12, 17, § 106 al.—
    2.
    Trop., a province, department, sphere:

    dum in regionem astutiarum mearum te induco, ut scias Juxta mecum mea consilia,

    Plaut. Mil. 2, 2, 78; 3, 3, 13:

    idque (consilium) situm mediā regione in pectoris haeret,

    Lucr. 3, 140: ceterae fere artes se ipsae per se tuentur singulae;

    benedicere autem non habet definitam aliquam regionem, cujus terminis saepta teneatur,

    has no determinate province, Cic. de Or. 2, 2, 5:

    eadem est nostrae rationis regio et via,

    compass and course, id. Verr. 2, 5, 70, § 181. —
    3.
    The country, the field (late Lat.):

    herba regionis,

    Vulg. Gen. 2, 5:

    ligna,

    id. Ezech. 17, 24;

    id. Joel, 1, 19: bestiae,

    id. Ezech. 31, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > regio

  • 3 cōnfīnium

        cōnfīnium ī, n    [confinis], a confine, common boundary, limit, border: Treverorum, Cs.: Germaniae Raetiaeque, Ta.: in vicinitatibus et confiniis aequus, in questions of: triplicis confinia mundi, O.—Fig., a confine, boundary: breve artis et falsi, Ta.—Usu. plur: lucis, noctis, dawn, O.: cum luce dubiae noctis, i. e. twilight, O.: mensum, O.: mortis, Tb.
    * * *
    common boundary (area); border, limit; proximity/nearness/neighborhood

    Latin-English dictionary > cōnfīnium

  • 4 terminus

        terminus ī, m    [1 TER-], a boundary-line, boundary, bound, limit: de terminis contentio: templi, L.: possessionum.—Person., Termmus, the deity presiding over boundaries, L., H., O.— Fig., a bound, limit, end, term <*> in amicitiā fines, et quasi termini diligendi: nullis terminis circumscribere aut definire ius suum: terminos pangere: gloriae, Cu.— An end, term: vitae: senectutis.
    * * *
    boundary, limit, end; terminus

    Latin-English dictionary > terminus

  • 5 limes

    līmĕs, ĭtis, m. [root in līmus; cf. limen, and Gr. lechris; cf. Just. Inst. 1, 12, 5], a cross-path, balk between fields.
    I.
    Lit., the Romans usually had in their fields two broad and two narrower paths; the principal balk from east to west was called limes decumanus; that from north to south was called cardo;

    of the two smaller ones, that running from east to west was called prorus, the other, from north to south, transversus,

    Hyg. de Limit. Const. 18, 33 and 34; Col. 1, 8, 7:

    lutosi limites,

    Varr. R. R. 2, 4, 8. —
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    A boundary, limit between two fields or estates, consisting of a stone or a balk:

    partiri limite campum,

    Verg. G. 1, 126:

    saxum antiquum, ingens, campo quod forte jacebat, Limes agro positus, litem ut discerneret arvis,

    id. A. 12, 897:

    effodit medio de limite saxum,

    Juv. 16, 38.—
    2.
    A fortified boundaryline, a boundary-wall:

    cuncta inter castellum Alisonem ac Rhenum novis limitibus aggeribusque permunita,

    Tac. A. 2, 7:

    limite acto promotisque praesidiis,

    id. G. 29: penetrat interius, aperit limites, Vell. 2, 120.—
    3.
    In gen., any path, passage, road, way; also, by-street, by-road:

    eo limite Athenienses signa extulerunt,

    Liv. 31, 39:

    profectus inde transversis limitibus,

    id. ib.:

    lato te limite ducam,

    Verg. A. 9, 323:

    acclivis,

    Ov. M. 2, 19:

    limite recto fugere,

    id. ib. 7, 782:

    transversi,

    by-roads, Liv. 22, 12, 2 Fabr.; 31, 39, 5; 41, 14 init.: limes Appiae, the line of the Appian street (for the street itself), id. 22, 15, 11:

    limite acto (i. e. facto),

    Tac. G. 29.—

    Of the channel of a stream: solito dum flumina currant Limite,

    Ov. M. 8, 558; Prop. 5, 9, 60.—Of the track of light left behind them by comets, fiery meteors, torches, etc.:

    flammiferumque trahens spatioso limite crinem, Stella micat,

    Ov. M. 15, 849:

    tum longo limite sulcus Dat lucem,

    Verg. A. 2, 697; Plin. 2, 26, 25, § 96:

    sectus in obliquo est lato curvamine limes,

    the zodiac, Ov. M. 2, 130:

    latum per agmen Ardens limitem agit ferro,

    Verg. A. 10, 514; cf. Sil. 4, 463; 9, 379; Stat. Th. 9, 182.—
    4.
    A line or vein in a precious stone:

    nigram materiam distinguente limite albo,

    Plin. 37, 10, 69, § 184.—
    II.
    Trop.
    A.
    A boundary, limit:

    limes carminis,

    Stat. Th. 1, 16:

    aestuat infelix angusto limite mundi,

    Juv. 10, 169.—
    B.
    A distinction, difference:

    judicium brevi limite falle tuum,

    Ov. R. Am. 325:

    quaedam perquam tenui limite dividuntur,

    Quint. 9, 1, 3.—
    C.
    A way, path:

    si maledicitis vostro gradiar limite,

    Plaut. Poen. 3, 3, 18:

    bene meritis de patria quasi limes ad caeli aditum patet,

    Cic. Somn. Scip. 8; Sen. Ben. 1, 15, 2:

    eundem limitem agere,

    to go the same way, employ the same means, Ov. A. A. 3, 558.

    Lewis & Short latin dictionary > limes

  • 6 circumscrīptiō

        circumscrīptiō ōnis, f    [circumscribo], a boundary, circle, limit, outline, contour, circuit, compass: terrae: temporis. — In rhet., a period: verborum.—Fig., a deceiving, cheating, overreaching, defrauding: adulescentium: aperta.
    * * *
    circle, circumference; boundary; outline; cheating, fraud; periodic sentence

    Latin-English dictionary > circumscrīptiō

  • 7 fīnis

        fīnis is, m (often f in sing., C., V., H., O.)    [2 FID-], that which divides, a boundary, limit, border: loci: imperi, S.: haud procul Argivorum fine positis castris, L.: arbiter Nolanis de finibus: inter eos finīs, quos feci, L.— A mark, starting-point, goal: finibus omnes Prosiluere suis, V.: trans finem iaculo expedito, H.: Solus superest in fine, at the goal, V.— Borders, territory, land, country: iter in Santonum finīs facere, Cs.: his finibus eiectus sum, S.: alienos populari finīs, L.: Atlanteus, the remote land of Atlas, H.—Abl. with gen, up to, as far as: matres pectoris fine prominentes, Cs.: Fine genūs succincta, O.—Fig., a limit, bound: ingeni sui fines: finem aequitatis transire: finem potentia caeli Non habet, O.: sunt certi denique fines, H.: intra Naturae finīs vivere, H.— An end, termination, close, conclusion, period, stop: finem iniuriis facturus, Cs.: orandi finem face, T.: scribendi: vitae: orationi finem facere: operum, H.: Imperium sine fine, everlasting, V.: Poscens sine fine Oscula, O.: usque ad eum finem, dum, etc., until the time when: quem ad finem sese iactabit audacia? till when?: quem ad finem? how long? —An end, death: invidiam supremo fine domari, H.: quem tibi Finem di dederint, H.— An end, extremity, highest point, greatest degree, summit: omnia: fines bonorum et malorum, i. e. supreme good and evil: honorum: aequi iuris, Ta.— An end, purpose, aim, object: domūs finis est usus: Quae finis standi? V.
    * * *
    boundary, end, limit, goal; (pl.) country, territory, land

    Latin-English dictionary > fīnis

  • 8 mēta

        mēta ae, f    a cone, pyramid: collis in modum metae fastigatus, L.: petra in metae modum erecta, i. e. in the shape of a cone, Cu.—A conical column at the end of the circus, turning-post, goal: metaque fervidis Evitata rotis, H.: stringam metas interiore rotā, O.—A goal, winning-post, mark: optatam cursu contingere metam, H.: metam tenebant (in a boat-race), V.: metas lustrare Pachyni, to sail around the turning-point (promontory), V.—An end, period, extremity, boundary, limit: longarum haec meta viarum, V.: His metas rerum ponere, of dominion, V.: vitae, O.: umbra terrae, quae est meta noctis, the limit of night: sol ex aequo metā distabat utrāque, i. e. it was noon, O.—Fig.: fama adulescentis paulum haesit ad metas, failed at the critical point.
    * * *
    cone, pyramid; conical column, turning point at circus, goal; end, boundary

    Latin-English dictionary > mēta

  • 9 regiō

        regiō ōnis, f    [REG-], a direction, line: de rectā regione deflectere, from the direct path: ab planitie rectā regione abesse, in a straight line, Cs.: non rectā regione iter instituit, sed ad laevam flexit, L.: notā excedo regione viarum, i. e. the frequented streets, V.: Nec sidus regione viae fefellit, direction, V.: superare regionem castrorum, line, Cs.: haec eadem est nostrae rationis regio et via, I follow the same direction and path.—In the phrase, e regione, in a straight line, directly: e regione moveri: ferri, petere.— In the opposite direction, over against, exactly opposite: (luna) cum est e regione solis: e regione turris: e regione castris castra ponere, Cs.— A line of sight, visual line, boundary-line, boundary, limit: quae regione orbem terrarum definiunt: caeli regionibus terminare: si res eae orbis terrae regionibus definiuntur.—Esp., in augury: nempe eo (lituo) Romulus regiones direxit, drew (in the air): lituus quo regiones vineae terminavit.—Fig.: quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est: vix facile sese regionibus offici continere.—Of the sky, a quarter, region: regio (lunae mutatur), quae tum est aquilonia tum australis: Atque eadem regio Vesper et Ortus erit, O.: Vespertina, H.: caeli serena, V.: occidentis, L.— A region, neighborhood, quarter, situation: eam esse naturam et regionem provinciae tuae, ut, etc., i. e. the geographical situation: agri fertilissima, Cs.: regione castrorum, in the vicinity of the camp, L.: deserta siti regio, V.: acie regione instructā non apertissimā, N.: Quor in his te conspicor regionibus? T.— A portion of country, territory, province, district, region: regio, quae ad Aduaticos adiacet, Cs.: regio, quae mari cincta esset: Pedana, H.: Cantium, quae regio est maritima omnis, Cs.: terrae maximae regiones inhabitabiles: in quattuor regiones dividi Macedoniam, L.: ut quam latissimas regiones praesidiis teneret, Cs.— A district with its people, country, nation: aspera et fidelis et fautrix suorum: quae regio si fida Samnitibus esset, L.—Fig., a province, department, sphere: ‘benedicere’ non habet definitam aliquam regionem, has no determinate province.
    * * *
    area, region; neighborhood; district, country; direction

    Latin-English dictionary > regiō

  • 10 confinis

    I
    confinis, confine ADJ
    pertaining to boundaries; boundary-, border-
    II
    confinis, confine ADJ
    adjoining, contiguous/having a common boundary; closely connected, allied, akin

    Latin-English dictionary > confinis

  • 11 distermino

    disterminare, disterminavi, disterminatus V TRANS
    divide from, serve as boundary; divide up; mark off w/boundary; separate from

    Latin-English dictionary > distermino

  • 12 terminalis

    terminalis, terminale ADJ
    terminal; marking a boundary; of a boundary; final, making a conclusion

    Latin-English dictionary > terminalis

  • 13 citer

    cĭter, tra, trum ( comp. citerior; sup. citimus; most freq. in comp.; in posit. only Cato ap. Prisc. pp. 589 and 999 P.; and Afran. ap. Prisc. p. 607 ib.), adj. [cis].
    I.
    On this side:

    citer agnus (ager) alligatus ad sacra erit, Cato ap. Prisc. pp. 599 and 989 P.: alter ulteriorem Galliam decernit cum Syriā, alter citeriorem,

    Cic. Prov. Cons. 15, 36:

    citerior provincia (i. e. Gallia Cisalpina),

    Caes. B. G. 1, 10:

    in Galliā citeriore,

    id. ib. 1, 24; Hirt. B. G. 8, 23; Suet. Caes. 56:

    citerior Hispania,

    Varr. R. R. 1, 57, 2; Cic. Att. 12, 37, 4; Nep. Cat. 2, 1; Plin. 3, 1, 2, § 6:

    Arabia,

    Plin. 6, 34, 39, § 213:

    Oceanus,

    Flor. 4, 12, 46:

    ripa,

    Vell. 2, 107, 1.—
    II.
    As that which is on this side is nearer to us than its opposite, lying near, near, close to.
    A.
    In space:

    (stella) ultima a caelo, citima terris,

    Cic. Rep. 6, 16, 16; id. Univ. 7 fin.:

    citima Persidis (sc. loca),

    Plin. 6, 34, 39, § 213. —
    2.
    Trop.:

    deduc orationem tuam de caelo ad haec citeriora,

    Cic. Rep. 1, 21, 34:

    quantā animi tranquillitate humana et citeriora considerat,

    id. Tusc. 5, 25, 71:

    ut ad haec citeriora veniam et notiora nobis,

    id. Leg. 3, 2, 4:

    nam citeriora nondum audiebamus,

    id. Fam. 2, 12, 1; Val. Max. 3, 8, 1; 9, 12, 6:

    citerioris vitae minister,

    private, domestic, Amm. 14, 1, 7.—
    B.
    In time (post-Aug.), earlier, sooner:

    Africano consulatus citerior legitimo tempore datus est,

    Val. Max. 8, 15, 1; 6, 3, 11:

    in antiquius citeriusve,

    Vell. 1, 17, 2:

    citeriore die (opp. longiore),

    Dig. 23, 4, 15.—
    C.
    In measure or degree, small, little:

    citerior tamen est poena quam scelus,

    Quint. Decl. 299; Val. Max. 8, 7, ext. 10.— Advv.: comp. cĭtĕrĭus, less:

    citerius debito resistere,

    Sen. Ira, 1, 16, 11; sup. cĭtĭmē, least, acc. to Prisc. p. 1016 P.—
    III.
    Hence,
    A.
    cī̆trā, adv. and prep. with acc., on this side, on the hither or nearer side (opp. to ultra; more freq. than cis, q. v.).
    1.
    Prop.
    (α).
    Adv.:

    (dextera) nec citra mota nec ultra,

    neither this way nor that, Ov. M. 5, 186; cf.:

    ultra citraque pervolare,

    Plin. 10, 23, 31, § 61:

    citra est Oglasa,

    id. 3, 6, 12, § 80; 6, 11, 12, § 30:

    citra fuere margines,

    id. 2, 17, 14, § 73.—
    (β).
    With acc.:

    Germani qui essent citra Rhenum,

    Caes. B. G. 6, 32:

    is locus est citra Leucadem stadia CXX.,

    Cic. Fam. 16, 2; so,

    citra Veliam,

    id. Att. 16, 7, 5:

    citra mare,

    Hor. S. 2, 8, 47:

    mare citra,

    id. ib. 1, 10, 31:

    citra flumen intercepti,

    Liv. 21, 48, 6:

    citra Tauri juga,

    id. 38, 48, 1 al. —

    With verbs of motion: ut exercitum citra flumen Rubiconem educeret,

    Cic. Phil. 6, 3, 5:

    ut omnes citra flumen eliceret,

    Caes. B. G. 6, 8; Liv. 21, 54, 4; Hor. S. 1, 1, 106.—
    2.
    (Acc. to citer, II.) Of that which takes [p. 345] place, or is within a fixed boundary, and yet does not reach that boundary, within, beneath, short of, less than.
    (α).
    Adv.:

    non erit necesse id usque a capite arcessere: saepe etiam citra licet,

    not so far, Cic. Top. 9, 39:

    paucis citra milibus lignatores ei occurrunt,

    Liv. 10, 25, 4:

    citra quam proxime fuerint (defectus lunae),

    Plin. 2, 13, 10, § 86:

    citra exsultare,

    id. 17, 22, 35, § 180: tela citra cadebant (i. e. did not reach the Romans), Tac. H. 3, 23.—
    (β).
    With acc.:

    nec a postremā syllabā citra tertiam,

    before the third syllable, Cic. Or. 18, 58 (cf. Quint. 1, 5, 30: acuta intra numerum trium syllabarum continetur); id. 8, 6, 76:

    cur Veneris stella numquam longius XLVI. portibus ab sole... abscedant, saepe citra eas ad solem reciprocent,

    Plin. 2, 17, 14, § 72; 2, 17, 15, § 77.—
    b.
    Trop.
    (α).
    Adv. of measure:

    neve domi praesume dapes et desine citra Quam capias paulo,

    Ov. A. A. 3, 757; cf.:

    culta citra quam debuit illa,

    id. P. 1, 7, 55.—
    (β).
    With acc.: pronepos ego regis aquarum;

    Nec virtus citra genus est,

    is not behind my family, Ov. M. 10, 607:

    glans cum citra satietatem data est,

    not to satiety, Col. 7, 6, 5; cf. id. 9, 13, 2; so,

    fatigationem,

    Cels. 1, 2; cf. Plin. 19, 8, 54, § 171:

    scelus,

    Ov. Tr. 5, 8, 23:

    citra necem tua constitit ira,

    id. ib. 2, 127:

    usus citra intellectum acrimoniae,

    Plin. 19, 8, 54, § 171. —
    c.
    In time (with acc. rare;

    perh. not anteAug.): citra Kalendas Octobris,

    Col. 2, 8, 3; cf. Gell. 12, 13:

    Trojana tempora,

    Ov. M. 8, 365:

    juventam,

    id. ib. 10, 84:

    temporis finem,

    Dig. 49, 16, 15.—
    3.
    Since the Aug. per. (most freq. in Quint. and Pliny the elder; in the former more than twenty times), in gen. of that which does not belong to, is without, or beyond something, without, aside from, apart from, except, without regard to, setting aside (for the class. sine, praeter; hence the Gloss.: aneu sine, absque, praeter, citra, Gloss. Cyr.; citra dicha, chôris, ektos, Gloss. Phil.); with acc.:

    citra hoc experimentum multa sunt, quae, etc.,

    Col. 2, 2, 20:

    plus usus sine doctrinā, quam citra usum doctrina valet,

    Quint. 12, 6, 4:

    Phidias in ebore longe citra aemulum,

    id. 12, 10, 9:

    vir bonus citra virtutem intellegi non potest,

    id. 12, 2, 1; so,

    accusationem,

    id. 7, 2, 26; 3, 8, 21; 7, 10, 3:

    tranare aquas citra docentem natura ipsa sciunt,

    id. 2, 16, 13:

    citra invidiam,

    Plin. 7, 29, 30, § 108:

    citra ullum aliud incommodum,

    id. 2, 51, 52, § 137:

    citra dolorem,

    id. 12, 17, 40, § 79; Plin. Ep. 2, 1, 4:

    morsum,

    Plin. 8, 38, 57, § 136:

    vulnus,

    id. 20, 21, 84, § 225 al.:

    citra fidem,

    Tac. Agr. 1:

    citra speciem aut delectationem,

    id. G. 16:

    citra Senatūs populique auctoritatem,

    Suet. Caes. 28:

    commoda emeritorum,

    id. Aug. 24:

    spem omnium fortuna cessit,

    Flor. 3, 1, 2:

    etiam citra spectaculorum dies,

    i.e. even out of the time of the established spectacles, Suet. Aug. 43:

    citra magnitudinem prope Ponto similis,

    excepting its size, Mel. 1, 19, 17; Tac. Agr. 10; Quint. 2, 4, 22; so id. 7, 2, 13; Dig. 3, 6, 9: lana tincta fuco citra purpuras placet, Ov. Fragm. ap. Quint. 12, 10, 75.—Citra sometimes follows its case, Hor. S. 1, 1, 107; 1, 10, 31.—
    B.
    cī̆trō, adv. (orig. dat. sing.), always in the connection and position ultro citroque, ultro et citro, ultro ac citro, or without copula ultro citro (not ultroque citroque), hither and thither, this way and that, here and there, to and fro, from both sides, backwards and forwards, reciprocally; Fr. par ci par là, ça et là (in good prose):

    ultro ac citro commeare,

    Varr. R. R. 3, 5, 16:

    sursum deorsum, ultro citro commeantibus,

    Cic. N. D. 2, 23, 84: ultro citroque commeare, Auct. B. Afr. 20; Plin. 2, 38, 38, § 104; * Suet. Calig. 19; Lucr. 4, 32:

    qui ultro citroque navigarent,

    Cic. Verr. 2, 5, 66, § 170:

    cursare ultro et citro,

    id. Rosc. Am. 22, 60 (in Prisc. p. 1011 P., perh. only from memory written ultro citroque):

    bis ultro citroque transcurrerunt,

    Liv. 40, 40, 7 al.:

    cum saepe ultro citroque legati inter eos mitterentur,

    Caes. B. G. 1, 42; id. B. C. 1, 20; Liv. 5, 8, 6:

    multis verbis ultro citroque habitis,

    Cic. Rep. 6, 9, 9; cf. Liv. 9, 45, 2; 7, 9, 2:

    beneficiis ultro citro datis acceptisque,

    Cic. Off. 1, 17, 56:

    ut obsides ultro citroque darentur,

    Liv. 44, 23, 2:

    datā ultro citroque fide,

    id. 29, 23, 5:

    inplicati ultro et citro vel usu diuturno vel etiam officiis,

    Cic. Lael. 22, 85 Klotz N. cr.: alternatis ultro citro aestibus, Sen. Q. N. 4, 2, 29:

    ultro citroque versus,

    Amm. 30, 3, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > citer

  • 14 excedo

    ex-cēdo, cessi, cessum, 3 ( subj. perf. sync. excessis, Ter. And. 4, 4, 21), v. n. and a.
    I.
    Neut., to go out, go forth or away, to depart, retire, withdraw (freq. and class.; cf.: discedo, deficio, destituo, desero, linquo, relinquo).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen., with ex and abl., with abl. alone, or absol.:

    ex istoc loco,

    Plaut. Aul. 1, 1, 18:

    e medio,

    Ter. Hec. 4, 3, 14:

    ex civitate,

    Caes. B. G. 6, 8, 8:

    ex Italia,

    Cic. Phil. 12, 6, 14:

    e templo,

    Liv. 29, 19;

    for which, templo,

    id. 39, 5:

    ex finibus,

    Caes. B. G. 7, 33, 2;

    for which, finibus,

    id. ib. 4, 18 fin.; 7, 77, 14; Liv. 30, 42; 41, 19 al.: ex illa circumscriptione, [p. 675] Cic. Phil. 8, 8:

    ex itinere,

    Caes. B. C. 1, 79 fin.; cf.:

    ex via,

    id. B. G. 5, 19, 1;

    for which, viā,

    Liv. 24, 20:

    ex pugna, ex proelio,

    Caes. B. G. 3, 4, 3; 4, 33, 2;

    for which, more freq., pugnā,

    id. B. G. 5, 36, 3; id. B. C. 2, 7, 1; Liv. 44, 42; Verg. A. 9, 789 al.;

    and, proelio,

    Caes. B. G. 2, 25, 1; 3, 4, 3; 4, 12 fin.; 7, 80, 3; cf.

    acio,

    id. B. C. 2, 41, 7; 3, 94, 5; Liv. 31, 17:

    loco,

    Caes. B. C. 1, 44, 2; 3, 45, 4; Liv. 36, 10, 15; so,

    locis,

    id. 38, 27, 9; 27, 1, 5;

    and bello,

    Sall. C. 9, 4:

    domo,

    Caes. B. G. 4, 14 fin.:

    oppido,

    id. ib. 7, 78, 1; cf.

    urbe,

    Liv. 26, 24; 30, 7; 31, 17 et saep.:

    Arimino,

    Caes. B. C. 1, 10, 3; 1, 11, 1:

    Galliā,

    id. B. G. 7, 66, 4:

    provinciis,

    id. B. C. 1, 85 fin.:

    patriā,

    Verg. A. 1, 357:

    sceleratā terrā,

    id. ib. 3, 60 et saep.—With de (very rare):

    de utero matris,

    i. e. to be born, Dig. 1, 5, 15.— Absol.:

    abiit, excessit, evasit, erupit,

    Cic. Cat. 2, 1:

    excedere deos, simul ingens motus excedentium,

    Tac. H. 5, 13:

    primi omnium Macedones metu excesserant,

    Liv. 42, 67 fin. —Designating the terminus:

    cave quoquam ex istoc excessis loco,

    Ter. And. 4, 4, 21:

    agro hostium in Boeotiam,

    Liv. 31, 26 fin.:

    ex his tenebris in lucem illam,

    Cic. Tusc. 1, 30 fin.; cf.:

    ad deos,

    Vell. 1. 2:

    invictum fore donec excederet ad deos,

    Curt. 4, 7, § 27:

    in exsilium,

    Dig. 48, 19, 4;

    in which sense also simply excedere,

    ib. 48, 22, 7, § 17.—
    2.
    In partic.
    a.
    To go beyond, overstep, rise above, overtop a certain boundary.—Of personal subjects very rarely:

    alter in Pontum, alter usque Aegyptum excessit,

    Just. 1, 1, 6.—More freq. of inanimate subjects:

    ut nulla (pars) excederet extra,

    Cic. Univ. 5; Cels. 8, 9 fin.; cf.

    with eminere,

    id. 8, 25 fin.:

    montes et excedentia in nubes juga,

    Plin. 27, 1, 1, § 3.—
    b.
    To depart from life, to decease, to die (cf. decedo):

    sic ille cum undequadraginta annos regnavisset, excessit e vita,

    Cic. Rep. 2, 14 fin.; so,

    e vita,

    id. Fin. 3, 18, 60; id. Brut. 20 fin.; id. Lael. 3 fin.; id. Off. 1, 43, 153:

    vitā,

    id. Tusc. 1, 13, 29; id. Brut. 75, 262; id. N. D. 3, 16, 41; Val. Max. 2, 6, 8; 5, 5, 3; Curt. 3, 1, 21; 9, 6, 6; Tac. H. 4, 75:

    e medio,

    Ter. Phorm. 5, 7, 74 Ruhnk.; and simply excedere (postAug.;

    but v. decedo excessus, I.),

    Plin. 7, 13, 11, § 58; Tac. A. 1, 5 fin.; 1, 33; Suet. Aug. 5; id. Claud. 45; id. Vesp. 2; id. Tit. 11; Val. Fl. 1, 826; Curt. 10, 5, 2; Sen. Ep. 77, 10.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen. (very rarely):

    cum animus Eudemi e corpore excesserit,

    Cic. Div. 1, 25, 53; id. Tusc. 1, 11, 24; 1, 32, 78; id. Lael. 4, 13 al.:

    corpore excedere,

    id. Div. 1, 30, 63: ex pristina bellandi consuetudine, Auct. B. Afr. 73: palmā, to recede from victory, to yield the victory (= decedere alicui de victoria), Verg. A. 5, 380.—Far more freq.,
    2.
    In partic.
    a.
    (Acc. to A. 2. a.) To go beyond a certain boundary or a certain measure, to advance, proceed, to transgress, digress (= procedere, progredi): mihi aetas ex magisterio tuo: Plaut. Bacch. 1, 2, 40:

    is postquam excessit ex ephebis,

    Ter. And. 1, 1, 24 (quoted in Cic. de Or. 2, 80, 327); cf.:

    ut primum ex pueris excessit Archias,

    Cic. Arch. 3:

    ad patres etiam et ad publicam querimoniam excessit res,

    Liv. 25, 1; cf. Val. Max. 5, 6, 4:

    haec eo anno in Africa gesta. Insequentia excedunt in eum annum, quo, etc.,

    Liv. 30, 26; cf. id. 21, 15:

    paululum ad enarrandum, etc.,

    to digress, Liv. 29, 29, 5; cf.:

    in fabellam,

    Sen. Ep. 77:

    in aliquid,

    Plin. Ep. 5, 6, 44 fin.:

    res parva dictu, sed quae studiis in magnum certamen excesserit,

    Liv. 34, 1; cf. id. 33, 35 fin.; 8, 33; cf. id. 3, 41:

    eo laudis excedere, quo, etc.,

    to attain that height of fame, Tac. Agr. 42 fin.: tantum illa clades novitate et magnitudine excessit, i. e. exceeded, went beyond = eminuit, Tac. A. 2, 24.—
    b.
    (Acc. to A. 2. b.) To depart, disappear:

    cura ex corde excessit,

    Ter. Hec. 3, 2, 12:

    cum cupiditatum dominatus excessit,

    Cic. Par. 5, 3, 40:

    jam e memoria excessit, quo tempore? etc.,

    Liv. 26, 13;

    for which, memoriā,

    id. 7, 32 fin.:

    ubi reverentia excessit animis,

    Curt. 8, 8.— Poet.:

    Cannaene tibi graviorque palude Maeonius Stygia lacus excessere Padusque?

    i. e. have they slipped from your memory? Sil. 15, 35.
    II.
    Act. (post-Aug.).
    A.
    Lit., to depart from, to leave a place:

    urbem,

    Liv. 2, 37, 8; 1, 29, 6; 3, 57, 10;

    23, 1: curiam,

    id. 45, 20; cf. pass. impers.:

    Crotonem excessum est,

    id. 24; 3 fin.
    B.
    Transf., to go beyond, surpass, exceed a certain limit, to overtop, tower above (cf. above, I. A. 2. a., and B. 2. a.):

    nubes excedit Olympus,

    Luc. 2, 271:

    statura, quae justam excederet,

    Suet. Tib. 68:

    summam octoginta milium,

    Liv. 39, 5;

    so of numbers, very freq.,

    Plin. 7, 2, 2, § 22; 13, 3, 4, § 20; Quint. 9, 4, 79; Tac. A. 1, 14; Suet. Aug. 77 al.; cf.

    also of age,

    Col. 6, 21:

    triennium vitae,

    Plin. 8, 42, 67, § 166:

    annum aetatis centesimum,

    id. 25, 2, 5, § 9; Plin. Ep. 2, 1, 4; 3, 7, 9; Suet. Gramm. 7;

    of measure: laborum periculorumque modum,

    Vell. 2, 122 fin.; so,

    modum,

    Liv. 26, 19; 28, 25; Quint. 3, 6, 62; 8, 3, 48 al.:

    eloquentia aut aequavit praestantissimorum gloriam aut excessit,

    Suet. Caes. 55; cf.:

    praeturae gradum,

    id. Oth. 1:

    principum fastigium,

    id. Calig. 22:

    fastigium equestre,

    Tac. A. 4, 40:

    excedente humanam fidem temeritate,

    Vell. 2, 51, 3; so,

    fidem,

    Plin. 7, 21, 21, § 85; Ov. M. 7, 166:

    excessisse Priscum inmanitate et saevitia crimina, quibus, etc.,

    Plin. Ep. 2, 11, 2:

    nemine tantum ceteros excedente, ut ei aliquis se summitteret,

    Just. 13, 2.—With simple acc.:

    decretum, ne vasa auro solida ministrandis cibis fierent, etc.... Excessit Fronto ac postulavit modum argento,

    went beyond the proposal, Tac. A. 2, 33 (cf.:

    egredi relationem,

    id. ib. 2, 38).— Pass.:

    duo enim multitudo, unione jam excessā,

    Tert. adv. Marc. 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > excedo

  • 15 linea

    līnĕa ( līnĭa), ae, f. [linum], a linen thread, a string, line.
    I.
    Lit.:

    nectere lineas, restes, funes,

    Varr. R. R. 1, 23, 6:

    linia longinqua per os religata,

    Plin. 9, 17, 26, § 59:

    ligato pede longā lineā gallina custoditur,

    Col. 8, 11, 15:

    linea margaritarum triginta quinque,

    Dig. 35, 2, 26; cf.:

    lineae duae ex margaritis,

    ib. 34, 2, 40; and ib. 9, 2, 27 fin.:

    linea dives (of the strings of pearls which were thrown among the people at the public games),

    Mart. 8, 78, 7 (cf. Suet. Ner. 11).—
    B.
    In partic.
    1.
    In a net, the threads which form the meshes:

    licia difficile cernuntur: atque ut in plagis lineae offensae, praecipitant in sinum (of spiders' webs),

    Plin. 11, 24, 28, § 82.—
    b.
    Transf., a net, Plin. 9, 43, 67, § 145:

    si feras lineis et pinna clusas contineas,

    Sen. Clem. 1, 12, 5.—
    2.
    A fishing-line:

    tremulāve captum lineā trahit piscem,

    Mart. 3, 58, 27; 10, 30, 18.—Hence, prov.: mittere lineam, to cast a line, to fish for, try to catch a person, Plaut. Most. 5, 1, 22.—
    3.
    A plumbline of masons and carpenters:

    perpendiculo et lineā uti,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1; cf.:

    ad regulam et lineam,

    Vitr. 7, 3; 5, 3; Pall. 3, 9.—Hence,
    b.
    Ad lineam and rectā lineā, in a straight line, vertically, perpendicularly:

    solida corpora ferri suo deorsum pondere ad lineam,

    Cic. Fin. 1, 6, 18; Plin. 19, 8, 42, § 147;

    of the layers of stone in a wall: saxa, quae rectis lineis suos ordines servant,

    Caes. B. G. 7, 23:

    (ignis) rectis lineis in caelestem locum subvolat,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40.—
    4.
    A region, tract:

    linea tam rectum mundi ferit illa Leonem,

    that region lies directly under the lion, Luc. 10, 306.—
    5.
    A bowstring, Ter. Maur. praef. v. 19.—
    II.
    Transf., a thread-like stroke or mark made with a pen, pencil, etc., a line:

    Apelli fuit perpetua consuetudo, numquam tam occupatam diem agendi, ut non, lineam ducendo, exerceret artem, quod ab eo in proverbium venit (namely, the proverb: nulla dies sine linea),

    Plin. 35, 10, 36, § 84:

    lineam cinere ducere,

    id. 18, 33, 76, § 327:

    candida per medium folium transcurrens,

    id. 27, 11, 77, § 102:

    serra in praetenui linea premente harenas (of sawing marble),

    id. 36, 6, 9, § 51:

    nec congruebant ad horas ejus lineae (of the sundial),

    id. 7, 60, 60, § 214; Pers. 3, 4.—In geometry, a line: linea a nostris dicitur, quam grammên Graeci nominant. Eam M. Varro ita definit:

    Linea est, inquit, longitudo quaedam sine latitudine et altitudine,

    Gell. 1, 20, 7:

    locorum extremae lineae,

    Quint. 1, 10, 39:

    lineae, quae emittuntur ex centro,

    Plin. 2, 65, 65, § 165; 2, 16, 13, § 64:

    linea circumcurrens,

    a circular line, circle, Quint. 1, 10, 41.—
    2.
    In partic.
    (α).
    A boundary-line which consisted of a narrow path between fields, Hyg. de Limit. p. 151; 152 Goes. —
    (β).
    In gen., a way, path:

    dedit sequendam calle recto lineam,

    Prud. Cath. 7, 48.—
    b.
    A barrier or line in the theatre, by which the seats were separated from each other:

    quid frustra refugis? cogit nos linea jungi,

    Ov. Am. 3, 2, 19; id. A. A. 1, 139:

    lineas poscere,

    Quint. 11, 3, 133.—
    c.
    A feature, lineament:

    adulti venustissimis lineis,

    Arn. 5, 179 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    A line of descent or kindred, lineage (post-class.): stemmata cognationum directo limite in duas lineas separantur, quarum altera est superior, altera inferior, Dig. 38, 10, 9:

    clara gentis Linea,

    Stat. S. 3, 3, 43:

    primo gradu superioris linea continentur pater, mater,

    Paul. Sent. 4, 11, 1.—
    2.
    An outline, sketch, design (a fig. borrowed from painting):

    quidam materias latius dicendo prosequebantur... alii, cum primas modo lineas duxissent,

    Quint. 2, 6, 2; cf. id. 4, 2, 120: ea quae in Platonis oratione demiramur, non aemulari quidem, sed lineas umbrasque facere ausi sumus, Gell. 17, 20, 8.—
    3.
    A boundary-line, bound, limit, end, goal:

    cum poëtae transilire lineas impune possint,

    Varr. L. L. 9, § 5 Müll.; Cassiod. Var. 3, 50:

    si quidem est peccare tamquam transire lineas,

    to go beyond the mark, pass the prescribed limits, Cic. Par. 3, 1, 20:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79:

    admoveri lineas sentio,

    Sen. Ep. 49.—Hence, prov.: amare extremā lineā, to love at a distance, i. e. to see the beloved object only at a distance, not be able to speak to her, Ter. Eun. 4, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > linea

  • 16 linia

    līnĕa ( līnĭa), ae, f. [linum], a linen thread, a string, line.
    I.
    Lit.:

    nectere lineas, restes, funes,

    Varr. R. R. 1, 23, 6:

    linia longinqua per os religata,

    Plin. 9, 17, 26, § 59:

    ligato pede longā lineā gallina custoditur,

    Col. 8, 11, 15:

    linea margaritarum triginta quinque,

    Dig. 35, 2, 26; cf.:

    lineae duae ex margaritis,

    ib. 34, 2, 40; and ib. 9, 2, 27 fin.:

    linea dives (of the strings of pearls which were thrown among the people at the public games),

    Mart. 8, 78, 7 (cf. Suet. Ner. 11).—
    B.
    In partic.
    1.
    In a net, the threads which form the meshes:

    licia difficile cernuntur: atque ut in plagis lineae offensae, praecipitant in sinum (of spiders' webs),

    Plin. 11, 24, 28, § 82.—
    b.
    Transf., a net, Plin. 9, 43, 67, § 145:

    si feras lineis et pinna clusas contineas,

    Sen. Clem. 1, 12, 5.—
    2.
    A fishing-line:

    tremulāve captum lineā trahit piscem,

    Mart. 3, 58, 27; 10, 30, 18.—Hence, prov.: mittere lineam, to cast a line, to fish for, try to catch a person, Plaut. Most. 5, 1, 22.—
    3.
    A plumbline of masons and carpenters:

    perpendiculo et lineā uti,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 1; cf.:

    ad regulam et lineam,

    Vitr. 7, 3; 5, 3; Pall. 3, 9.—Hence,
    b.
    Ad lineam and rectā lineā, in a straight line, vertically, perpendicularly:

    solida corpora ferri suo deorsum pondere ad lineam,

    Cic. Fin. 1, 6, 18; Plin. 19, 8, 42, § 147;

    of the layers of stone in a wall: saxa, quae rectis lineis suos ordines servant,

    Caes. B. G. 7, 23:

    (ignis) rectis lineis in caelestem locum subvolat,

    Cic. Tusc. 1, 17, 40.—
    4.
    A region, tract:

    linea tam rectum mundi ferit illa Leonem,

    that region lies directly under the lion, Luc. 10, 306.—
    5.
    A bowstring, Ter. Maur. praef. v. 19.—
    II.
    Transf., a thread-like stroke or mark made with a pen, pencil, etc., a line:

    Apelli fuit perpetua consuetudo, numquam tam occupatam diem agendi, ut non, lineam ducendo, exerceret artem, quod ab eo in proverbium venit (namely, the proverb: nulla dies sine linea),

    Plin. 35, 10, 36, § 84:

    lineam cinere ducere,

    id. 18, 33, 76, § 327:

    candida per medium folium transcurrens,

    id. 27, 11, 77, § 102:

    serra in praetenui linea premente harenas (of sawing marble),

    id. 36, 6, 9, § 51:

    nec congruebant ad horas ejus lineae (of the sundial),

    id. 7, 60, 60, § 214; Pers. 3, 4.—In geometry, a line: linea a nostris dicitur, quam grammên Graeci nominant. Eam M. Varro ita definit:

    Linea est, inquit, longitudo quaedam sine latitudine et altitudine,

    Gell. 1, 20, 7:

    locorum extremae lineae,

    Quint. 1, 10, 39:

    lineae, quae emittuntur ex centro,

    Plin. 2, 65, 65, § 165; 2, 16, 13, § 64:

    linea circumcurrens,

    a circular line, circle, Quint. 1, 10, 41.—
    2.
    In partic.
    (α).
    A boundary-line which consisted of a narrow path between fields, Hyg. de Limit. p. 151; 152 Goes. —
    (β).
    In gen., a way, path:

    dedit sequendam calle recto lineam,

    Prud. Cath. 7, 48.—
    b.
    A barrier or line in the theatre, by which the seats were separated from each other:

    quid frustra refugis? cogit nos linea jungi,

    Ov. Am. 3, 2, 19; id. A. A. 1, 139:

    lineas poscere,

    Quint. 11, 3, 133.—
    c.
    A feature, lineament:

    adulti venustissimis lineis,

    Arn. 5, 179 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    A line of descent or kindred, lineage (post-class.): stemmata cognationum directo limite in duas lineas separantur, quarum altera est superior, altera inferior, Dig. 38, 10, 9:

    clara gentis Linea,

    Stat. S. 3, 3, 43:

    primo gradu superioris linea continentur pater, mater,

    Paul. Sent. 4, 11, 1.—
    2.
    An outline, sketch, design (a fig. borrowed from painting):

    quidam materias latius dicendo prosequebantur... alii, cum primas modo lineas duxissent,

    Quint. 2, 6, 2; cf. id. 4, 2, 120: ea quae in Platonis oratione demiramur, non aemulari quidem, sed lineas umbrasque facere ausi sumus, Gell. 17, 20, 8.—
    3.
    A boundary-line, bound, limit, end, goal:

    cum poëtae transilire lineas impune possint,

    Varr. L. L. 9, § 5 Müll.; Cassiod. Var. 3, 50:

    si quidem est peccare tamquam transire lineas,

    to go beyond the mark, pass the prescribed limits, Cic. Par. 3, 1, 20:

    mors ultima linea rerum est,

    Hor. Ep. 1, 16, 79:

    admoveri lineas sentio,

    Sen. Ep. 49.—Hence, prov.: amare extremā lineā, to love at a distance, i. e. to see the beloved object only at a distance, not be able to speak to her, Ter. Eun. 4, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > linia

  • 17 margo

    margo, ĭnis, m. and f. (cf. Prisc. p. 684 P.), an edge, brink, border, margin (class., but not in Cic. or Cæs.):

    flumen marginibus lapideis,

    Varr. R. R. 3, 5, 9:

    conchae,

    Plin. 9, 36, 61, § 130:

    ulceris,

    id. 30, 13, 39, § 113:

    calicis,

    id. 37, 2, 7, § 18:

    gemmae,

    id. 37, 8, 37, § 116:

    margine gramineo (sc. fontis),

    Ov. M. 3, 162:

    ripae,

    id. ib. 5, 598:

    agri,

    a boundary, Val. Max. 5, 6, 4:

    puppis,

    Sil. 3, 360:

    terrarum,

    shore, Ov. M. 1, 13:

    viridi si margine cluderet undas herba,

    Juv. 3, 14: capite super margine scuti posito, Liv. 44, 33.—In fem.:

    margo, quae sustinet arenam,

    Vitr. 5, 12; Aemil. Macer. and Rabir. ap. Charis. p. 49 P.:

    plena jam margine libri,

    Juv. 1, 5; cf. Quint. 1, 1, 27:

    margine in extremo littera rasa,

    Ov. Am. 1, 11, 22:

    comae,

    Stat. S. 2, 1, 44:

    oculorum,

    id. ib. 3, 2, 53:

    rostri,

    Plin. 9, 10, 12, § 37:

    templi,

    threshold, Stat. S. 4, 4, 54:

    imperii,

    boundary, Ov. Tr. 2, 199; cf.:

    extremo in margine imperii, qua Rhenus alluit,

    Plin. 12, 20, 43, § 98.—
    II.
    Transf. ( poet.):

    partem modicae sumptam de margine cenae,

    i. e. the side-dishes, Juv. 4, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > margo

  • 18 meta

    mēta, ae, f. [root ma-, measure, whence Gr. metron; Lat. manus, mane, etc. (q. v.), properly, that which marks a measured space, hence], any mark at a boundary or limit, esp.,
    I.
    The conical columns set in the ground at each end of the Roman Circus, the goal, turning-post:

    metaque fervidis Evitata rotis,

    Hor. C. 1, 1, 5:

    aut prius infecto deposcit praemia cursu Septima quam metam triverit ante rota,

    Prop. 3, 20, 25; cf.:

    et modo lora dabo, modo verbere terga notabo, Nunc stringam metas interiore rotā,

    Ov. Am. 3, 2, 11; Suet. Caes. 39:

    petra in metae maxime modum erecta est, cujus ima spatiosiora sunt, altiora in artius coëunt, summa in acutum cacumen exsurgunt,

    i. e. in the shape of a cone, Curt. 8, 39, 6; cf. III. 3. infra).—
    II.
    Any goal or winning-post, the mark, goal, in any contest of speed:

    optatam cursu contingere metam, of a footrace,

    Hor. A. P. 412:

    metam tenere, in a boatrace,

    Verg. A. 5, 159.—
    2.
    Trop. (because of the danger to drivers of striking the goal, and breaking their oars), a critical point, place of danger:

    fama adulescentis paulum haesit ad metas, notitiā novā mulieris,

    broke down, failed, at the critical point, Cic. Cael. 31.—
    III.
    Transf., an end, period, extremity, boundary, limit:

    longarum haec meta viarum,

    Verg. A. 3, 714:

    ad metas aevi pervenire,

    id. ib. 10, 472:

    metam tangere vitae,

    Ov. Tr. 1, 9, 1:

    ad metam properare,

    id. A. A. 2, 727:

    ultima,

    id. Am. 3, 15, 2:

    hic tibi mortis erant metae,

    Verg. A. 12, 546:

    ad quas metas naturae sit perveniendum usu,

    i. e. extremes, Varr. L. L. 8, 16, 31:

    quando illa (luna) incurrat in umbram terrae, quae est meta noctis, eam obscurari necesse est,

    the limit, measure of night, Cic. Div. 2, 6, 17 (but v. 3. below, fin. and the passage there cited from Pliny): sol ex aequo metā distabat utrāque, equally far from both ends of his course, i. e. at noon, Ov. M. 3, 145:

    intercalariis mensibus interponendis ita dispensavit (Numa), ut vices uno anno ad metam eandem solis unde orsi essent... dies congruerent,

    Liv. 1, 19, 6 Weissenb. ad loc.:

    metae Marsicae, = fines Marsorum,

    Mart. Cap. 4, § 331 Kapp:

    pares horarum metas, tam antemeridialium quam postremarum, manifestant,

    id. 6, § 600.—
    2.
    A turning-point in one's course:

    praestat Trinacrii metas lustrare Pachyni,

    to sail around the promontory of Pachynus, Verg. A. 3, 429.—
    3.
    Of any thing resembling in shape the meta of the Circus; any thing of a conical or pyramidal form, a cone, pyramid (class.);

    of a conical hill: ipse collis est in modum metae, in acutum cacumen a fundo satis lato fastigatus,

    Liv. 37, 27:

    buxus in metas emittitur,

    into cones, Plin. 16, 16, 28, § 70:

    in metas foenum exstruere,

    in ricks, haycocks, Col. 2, 18, 2:

    lactantes,

    conical cheeses, Mart. 1, 44, 7:

    lactis,

    id. 3, 58, 35:

    meta sudans,

    a conical stone on a fountain, dripping with water, Sen. Ep. 56, 4: meta molendaria, or molendinaria, that part of the upper millstone which projects downward and grinds the corn (the upper part is the catillus, q. v.); = Gr. onos aletês, Dig. 33, 7, 18, § 5:

    metas molendinarias rotare,

    Amm. 17, 4, 15:

    si minor materia quam lux, metae existere effigiem,

    i. e. if the solid body be smaller than the light, its shadow will be conical, Plin. 2, 11, 8, § 51 (cf. the context).

    Lewis & Short latin dictionary > meta

  • 19 Terminus

    termĭnus, i, m. (collat. form termo, ōnis, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll., or Ann. v. 470 and 471 Vahl.; and termen, ĭnis, n., acc. to Varr. L. L. 5, § 21 Müll.; so,

    (BTERMINA DVO STANT,

    Inscr. Orell. 3121) [Sanscr. root tar-, overcome; tīrain, shore, edge; Gr. terma, goal; termôn, border; cf. trans, in-trare], a boundary-line, boundary, bound, limit (syn.: finis, limes, meta).
    I.
    Lit., of local boundaries:

    contentio de terminis,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    agrorum,

    Plin. 18, 2, 2, § 8; Hor. C. 2, 18, 24:

    templi,

    Liv. 45, 5, 7:

    urbis,

    Tac. A. 12, 23; 12, 24 fin.:

    possessionum,

    Cic. Mil. 27, 74:

    vicinitatis,

    id. Rab. Perd. 3, 8:

    Alexandria, in terminis Africae et Aegypti condita,

    Just. 21, 6, 3.—Comically, = membrum virile, Pompon. ap. Non. 146, 24 (Com. Fragm. v. 126 Rib.).— Hence,
    B.
    Personified: Termĭnus, the deity presiding over boundaries, Ov. F. 2, 639 sq.; Varr. L. L. 5, 10, 22; Liv. 1, 55, 3; 5, 54, 7; Hor. C. S. 27; Lact. 1, 20, 38; Fest. p. 368; Serv. ad Verg. A. 9, 448. —
    II.
    Transf., in gen., a bound, limit, end, term:

    constituendi sunt, qui sint in amicitiā fines, ut quasi termini diligendi,

    Cic. Lael. 16, 56; cf.:

    certos mihi fines terminosque constituam,

    id. Quint. 10, 35:

    oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingeni sui finibus describere,

    id. de Or. 1, 49, 214:

    contentionum,

    id. Fam. 6, 22, 2:

    nullis terminis circumscribere aut definire jus suum,

    id. de Or. 1, 16, 70:

    Pompeius, cujus res gestae atque virtutes isdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur,

    id. Cat. 4, 10, 21:

    omnium aetatum certus est terminus, senectutis autem nullus est certus terminus,

    id. Sen. 20, 72:

    vitae,

    id. Rab. Perd. 10, 29:

    pangere terminos,

    id. Leg. 1, 21, 56:

    termini egestatis,

    Plaut. As. 1, 2, 13:

    hos terminos dignitati statuo,

    Plin. Ep. 6, 29, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Terminus

  • 20 terminus

    termĭnus, i, m. (collat. form termo, ōnis, Enn. ap. Fest. p. 363 Müll., or Ann. v. 470 and 471 Vahl.; and termen, ĭnis, n., acc. to Varr. L. L. 5, § 21 Müll.; so,

    (BTERMINA DVO STANT,

    Inscr. Orell. 3121) [Sanscr. root tar-, overcome; tīrain, shore, edge; Gr. terma, goal; termôn, border; cf. trans, in-trare], a boundary-line, boundary, bound, limit (syn.: finis, limes, meta).
    I.
    Lit., of local boundaries:

    contentio de terminis,

    Cic. Ac. 2, 43, 132:

    agrorum,

    Plin. 18, 2, 2, § 8; Hor. C. 2, 18, 24:

    templi,

    Liv. 45, 5, 7:

    urbis,

    Tac. A. 12, 23; 12, 24 fin.:

    possessionum,

    Cic. Mil. 27, 74:

    vicinitatis,

    id. Rab. Perd. 3, 8:

    Alexandria, in terminis Africae et Aegypti condita,

    Just. 21, 6, 3.—Comically, = membrum virile, Pompon. ap. Non. 146, 24 (Com. Fragm. v. 126 Rib.).— Hence,
    B.
    Personified: Termĭnus, the deity presiding over boundaries, Ov. F. 2, 639 sq.; Varr. L. L. 5, 10, 22; Liv. 1, 55, 3; 5, 54, 7; Hor. C. S. 27; Lact. 1, 20, 38; Fest. p. 368; Serv. ad Verg. A. 9, 448. —
    II.
    Transf., in gen., a bound, limit, end, term:

    constituendi sunt, qui sint in amicitiā fines, ut quasi termini diligendi,

    Cic. Lael. 16, 56; cf.:

    certos mihi fines terminosque constituam,

    id. Quint. 10, 35:

    oratoris facultatem non illius artis terminis, sed ingeni sui finibus describere,

    id. de Or. 1, 49, 214:

    contentionum,

    id. Fam. 6, 22, 2:

    nullis terminis circumscribere aut definire jus suum,

    id. de Or. 1, 16, 70:

    Pompeius, cujus res gestae atque virtutes isdem quibus solis cursus regionibus ac terminis continentur,

    id. Cat. 4, 10, 21:

    omnium aetatum certus est terminus, senectutis autem nullus est certus terminus,

    id. Sen. 20, 72:

    vitae,

    id. Rab. Perd. 10, 29:

    pangere terminos,

    id. Leg. 1, 21, 56:

    termini egestatis,

    Plaut. As. 1, 2, 13:

    hos terminos dignitati statuo,

    Plin. Ep. 6, 29, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > terminus

См. также в других словарях:

  • Boundary — (plural: boundaries) may refer to: Border in psychology, Personal boundaries in mathematics, Boundary (topology), the closure minus the interior of a subset of a topological space; an edge in the topology of manifolds, as in the case of a… …   Wikipedia

  • Boundary Commissions (United Kingdom) — Boundary Commissions in the UK are Non Departmental Public Bodies responsible for determining the boundaries of constituencies for elections to the Westminster (UK) Parliament, the Scottish Parliament and the National Assembly for Wales. There… …   Wikipedia

  • Boundary Park — Ice Station Zebra Rochdale Road stand which houses Away Supporters. Full name Boundary Park Stadium Location …   Wikipedia

  • Boundary scan — is a method for testing interconnects (wire lines) on printed circuit boards or sub blocks inside an integrated circuit.The Joint Test Action Group (JTAG) developed a specification for boundary scan testing that was standardized in 1990 as the… …   Wikipedia

  • Boundary (cricket) — Boundary has two distinct meanings in the sport of cricket; *(i) the edge or boundary of the playing field, and *(ii) a manner of scoring runs.Edge of the fieldThe boundary is the edge of the playing field, or the physical object marking the edge …   Wikipedia

  • Boundary Scan Test — Boundary Scan und Grenzpfadabtastung sind synonyme Begriffe für ein standardisiertes Verfahren zum Testen digitaler und analoger Bausteine in der Elektronik. Heutzutage ist es üblich, die Verschaltung von Platinen mehr auf zusätzliche innere… …   Deutsch Wikipedia

  • Boundary critique — is the concept in critical systems thinking, that states that both the meaning and the validity of professional propositions always depend on boundary judgments as to what are facts or observation and norms or valuation standards. [Werner Ulrich… …   Wikipedia

  • Boundary value analysis — is a software testing design technique used to determine test cases covering off by one errors.IntroductionTesting experience has shown that the boundaries of input ranges to a software component are likely to contain defects. For instance: a… …   Wikipedia

  • Boundary layer separation — is when the thin layer of viscous fluid leaves the surface of the body that it is flowing over. The viscosity of the fluid causes the boundary layer separation. [Wilcox, David C. Basic Fluid Mechanics. 3rd ed. Mill Valley: DCW Industries, Inc.,… …   Wikipedia

  • Boundary Peak (Nevada) — Boundary Peak Blick auf den Boundary Peak Höhe 4.007  …   Deutsch Wikipedia

  • Boundary Park — „Ice Station Zebra“ Der Rochdale Road Stand im Boundary Park Daten Ort England …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»